Een werkende moeder. Heel even was ik er weer één. Heel even maar.
Het gaf me ook heel even een goed gevoel. Werken. Rondrijden in mijn autootje en zinnige dingen doen
zoals lieve mensjes de kousen uitdoen, hun pillen aangeven, een praatje maken. Heel even voelde het leuk om weer collega's te hebben.
Totdat..ik naar huis belde en mijn derde riddertje hoorde huilen. Hij had al een flesje gehad maar wilde niet slapen.
Natuurlijk wilde hij niet slapen. Hij wilde een borst. Anders ging dat niet lukken.
Ach..hij zou er wel aan wennen.
De volgende avonddienst ging dat vast lukken.
Niet meer naar huis bellen en dan thuis horen dat het natuurlijk niet gelukt was.
Hmmm....na de derde avond huilende baby wist ik het zeker. Hij zou er wel aan wennen. Maar dat wilde ik niet.
Had ik elf weken lang geworsteld om de borstvoeding op gang te krijgen om hem aan een flesje te laten wennen 'savonds?
Elf weken het gezeur van iedereen aangehoord dat ik er mee moest stoppen, dat het niet zo belangrijk was, dat ik aan mezelf moest denken?
Dus niet.
Ik ga ermee stoppen. Met werken dus. En ik ga aan mezelf denken. Baby in slaap voeden. Want dat is belangrijk. Voor baby, en voor mij.
Of dat verstandig is? Vast niet. Niet voor mijn bankrekening. Niet voor mijn toch al niet indrukwekkende CV.
Van de uitdrukking "naar je gevoel luisteren" krijg ik vaak een beetje de kriebels.
Dus moet het gevoel soms een beetje harder roepen. En wat langer. Dan luister ik wel.
Heel even was ik er weer één..heel even maar..
