Sint

                                         Illustratie uit het boek Sinterklaas kapoentje van Freddie Langeler

De Sint is afgelopen week "officieel" gevallen hier.
Ik had al zo'n vermoeden. Beste vriend van oudste ridder was ingelicht, en de weg van de bode was niet lang...
Ik dacht nog, zal ik hem zelf ontmantelen voor ik vragen krijg? Besloot toch het op z'n beloop te laten.
De vragen kwamen toch. Of niet eens de vraag. Het antwoord.
'"'Mam, Sinterklaas is een verklede die heen en weer gaat". (Koffie nog niet op he?) Huh?
Nou..een mens gaat op die boot, vaart achter de struikjes, verkleed zich als de Sint en vaart dan terug.
Oke.

In de loop van de dag kwamen de vragen. Dus hij bestaat niet? Hij heeft wel bestaan..en dat vieren we ieder jaar. Dus zoiets als Opa Hugo, niet echt helemaal dood maar nog een beetje levend omdat wij nog aan hem denken? Ja, zoiets.
Ik las ze een verhaal voor uit het boek "De drie Bruiloftsgaven", probeerde het "echte" verhaal te vertellen, en hoopte dat het later doordrong, want het nieuws was te opwindend nu.

En die kadootjes op school, wie heeft die dan gemaakt? Die map en die klok? Echt? Jullie?
(Dit hadden we dan toch wel goed gedaan. Ze vonden dat zij de mooiste  hadden. Niet al die laatste moment stress voor niet dus...)
En ligt er daarom sinterklaas inpakpapier achter in de auto? ( shit..vergeten, iets met een enorme poepluier en een huilend babyriddertje en regen en en en)
Kunnen wij nu ook zwarte piet spelen dan? Bij de echte Sinterklaas? (huh?)
Komt er ook één met de trein/bus/fiets/vrachtwagen/helikopter/raket?

Voorbij is het hier dus. Over en uit. Niet helemaal natuurlijk..maar het wordt toch een ander feest nu. Het is nog maar zo kort geleden dat ze met hun pieten petjes op vol spanning op de Sint wachtten aan de kade in Stein.

Gelukkig was de laatste vraag of ik onze "klomp" boot wel nog op de seizoenstafel wilde zetten.
En nog gelukkiger hebben we nog een rondje gelovig riddertje te gaan...

Vandaag zagen ze bij opa en oma het Sinterklaasjournaal. Om gek van te worden. Om nog niet te spreken over de reclame die daar om heen voorbij flitst. Om nog gekker van te worden.  Weer een reden om het kopen van een TV nog maar eventjes uit te stellen...uitzending gemist voldoet.

Dus..lieve Sint..ik wil geen TV..doe mij maar een Ipad..

Negen

In de bibliotheek op school zie ik het boek staan. “Kind van negen”

Meenemen maar, want ik heb een kind van negen.

Dat er iets bijzonders was met deze leeftijd, dat  zoemde wel ergens op de achtergrond in mijn hoofd op de afdeling “opvoeden”, maar ik was er nog niet toe gekomen om me te verdiepen in het “negen jarig” gebeuren.

Nu is het zonder boek ook wel duidelijk, maar een beetje verdieping kan nooit kwaad.

De geboorte van een nieuw ik-besef. Een ommekeer in de wijze waarop het kind in de werkelijkheid staat.

 Dat staat onder meer op de achterkant van het boek.

Hmm..kan kloppen. Maar voor mij voelt dat ik-besef van zoonlief meer als een mama ga jij eens lekker op het dak zitten besef.

Hij heeft me niet meer nodig, zo voelt dat soms. Het “selluf doen” lijkt nog niet zo lang geleden, maar heeft nu plaats gemaakt voor “ik doe dat wel even alleen”.

 Neem nou lezen. Heerlijk was dat, voorlezen, hij hing aan je lippen, zat de volgende avond op de bank met een verwachtingsvolle blik te wachten op het komende verhaal.

En nu? De Donald Duck en Dolfje weerwolfje hebben mijn plaats ingenomen.

Ik mag luisteren naar grappige passages, bij voorkeur wanneer ik daar geen tijd voor heb, en nu heeft hij een heel eigen stijl ontwikkeld om kenbaar te maken hoe oneerlijk dat is.

Boodschappen doen. Heeft hij me ook niet meer voor nodig. Dat doet hij wel even alleen. Op de fiets. Alleen. Met tas en portemonnee. En zijn bij de supermarkt de bananen uitverkocht, dan geeft hij dat netje mandarijnen keurig af bij de kassa van de volgende supermarkt om daar de resterende boodschappen te “scoren”, zoals dat in negen jarigen taal heet.

De “gescoorde” kaartjes, knikkers, beestjes enz. van spaaracties worden zelfstandig, liefst van te voren per telefoon, doorgesproken met vriendjes en geruild.

“’Goed”, luidt het antwoord als ik vraag hoe het op school was. Goed? Alleen Goed? Jahaaaa, goed zei ik toch?

Naar verdere details kan ik fluiten. Want daar heeft hij geen tijd voor. Donald, Dolfje, skates en diabolo roepen.

Dagen later staat hij opeens in de keuken een gedicht van zes strofen te declameren.

Negen jarigen hebben ook een heel eigen vorm van humor. Met zijn boezemvriend kan hij minutenlang in een deuk liggen om flauwe grappen als ; Het is wit en maakt herrie. Een boemkool.

Hij bakt zelf pannenkoeken, zingt lieve liedjes voor zijn broertje van zes maanden als hij denkt dat niemand kijkt  en heeft regelmatig plannen zijn koffer te pakken om bij opa en oma of bij boezemvriend in te trekken. Want wij begrijpen hem niet. Voor even een eenzaam, alleen en moeilijk te bereiken mannetje.

Alleen op de wereld..Tranen met tuiten huilde ik  om Remi als kind. Waarschijnlijk was ik negen…het zal de herkenning geweest zijn.

En nu komt mijn zoon tot de ontdekking dat er buiten het veilige bootje waar hij tot nu in zat ook vaarwater is. Af en toe neemt hij een reddingsloepje en vaart een stukje van ons vandaan. En dan komt hij weer terug. Want voor die knuffel heeft hij ons gelukkig wel nog nodig.

Gelukkig maar.

En ik ga dat boek maar eens lezen. Het hoofdstuk "mama van de negen jarige" opzoeken. Want waarschijnlijk is het verstandiger hem liefdevol mee te helpen pakken van dat koffertje zinvoller dan de neiging hebben hem dat gefrustreerd na te gooien..

Troost de gedachte dat ik nog maar pas een mama van een negen jarige ben en nog wat te leren heb. 

Mijn lieve negen jarige is gelukkig vergevingsgezind...

Eco

Eco. Ik geloof dat dit het woord van de week was hier. Bij het vullen van onze Dawanda winkel kwam het bij iedere productbeschrijving voorbij. Beetje vervelend ook. Een soort reclamewoord werd het eigenlijk.
En ik wil heel graag dat iemand mijn spulletjes koopt, maar heb er een hekel aan om mensen het met mooie woorden "door de strot" om het zo maar eens te zeggen, te duwen.
Natuurlijk zijn bijna al de gemaakte spullen eco. Het zijn natuurlijke materialen, veel is handgeverfd, en nog meer is hergebruikt. Ik gebruik deze materialen omdat ze "echt" zijn, prettig om te verwerken en een mooie uitstraling hebben.  Best eco zou je zeggen.
Maar als ik ga nadenken over eco, en dat moet je wel als dat woord voor de 25ste keer op een dag voorbijkomt, krijg ik een beetje een schuldgevoel.
Want ben ik wel zo eco?
Voor de buitenwereld lijk ik misschien best "eco". De moeder met de baby in een draagdoek. Die baby (vaak met dat zijden mutsje) zeer geregeld aan de borst. Zo weinig mogelijk apparaten in huis. Geen tv. Veel verantwoord speelgoed.
Maar...is dat eco? Want eco is volgens Van Dale "millieuvriendelijk".
Die draagdoek, is die millieuvriendelijk? Hmm..ik zou niet weten waarom. Natuurlijk is het productieproces daarvan een stuk eenvoudiger dan dat van een kinderwagen, maar toch. Ik doe dat vooral omdat ik riddertje drie graag bij me heb, en omdat hij dat fijn vind, en omdat dat een stuk makkelijker is dan de kinderwagen (zie vorige blog). En dus niet omdat dat zo eco is.
Borstvoeding. Is dat eco? Zeker is dat eco. Er hoeft voor ons geen kunstmatige voeding voor geproduceerd te worden. Maar dat is niet mijn uitgangspunt. Ik geef borstvoeding omdat dat gewoon..nou ja, gewoon heel gewoon is. Niet omdat ik dacht, laat ik eens lekker millieuvriendelijk aan de slag gaan met die voeding.
Dat minimum aan apparaten. Is wel eco natuurlijk. Maar ook hier niet echt het uitgangspunt. Koffie uit een apparaat vind ik niet lekker, de afwasmachine ging kapot en ik kon de vrijgekomen plek goed gebruiken voor de berging van regenlaarsjes,  ik vind het leuk om rijst en water gewoon te koken, en ik heb geen plaats voor al die aparaten in ons kabouterhuis. Ik heb trouwens wel zo'n super strijkbout hoor...
Ik eet weinig vlees.  Ik vind vlees vaak niet lekker, al sinds ik een kind was. Gaf de stukjes onder de tafel door aan mijn zus. Een zevenjarige vertelde me een paar jaar geleden hoe millieuonvriendlijk de productie van vlees is.Weer een mooi meegenomen toeval eco gevalletje dus voor mij.
Geen tv. Eco? Best, want gebruikt geen energie. Maar daarom verdween hij niet. Het ding was lelijk, ik kocht er een kast voor (kringloop, wel weer eco), kast moest tegen een andere muur en maanden later hingen de kabels er nog uit. Simpelweg omdat we niet keken. Er kwam iemand op bezoek die vertelde dat zijn tv stuk was. Mooi..weer een plekje erbij in de kast. Tv of film kijk ik op de laptop.
Houten speelgoed. Eco? Ja hoor. Maar ik vind het mooi, het gaat langer mee, en het voelt gewoon fijner aan voor kinderhandjes.
Katoenen luiers. Heel eco. Maar hier gebruikt omdat ik ze kreeg van een vriendin en het reuze meeviel in gebruik. En lekker goedkoop natuurlijk. Dus ook weer een mooi meegenomen eco geval..
En biologisch eten, dat doen we vaak alleen als het in de aanbieding is, niet omdat we niet willen, maar het kost best veel. Misschien valt dat wel mee, ik zou kunnen uitzoeken waar wat wanneer in de aanbieding is. Kan dat afdoen met tijdgebrek, maar eerlijk is eerlijk, hier wint de gemakzucht vaak.
Kleding. Biologische textiel, financieel niet haalbaar hier. Wel heel veel tweedehands. Maar niet omdat ik zo eco ben...
Vliegen. Geen vliegvakanties. Omdat ik dat onverantwoord vind? Welnee. Ik doe in mijn broek van de angst. En ook weer een financieel aspect.

Dus eco? Ik weet het niet. Het zo beredenerend is eco er hier "gewoon" ingeslopen. Niet zozeer bewust, maar "gewoon" omdat het zo op het pad kwam. En dat zou het moeten zijn eigenlijk. Gewoon.
Geen verkoopargument, maar gewoon omdat het zo uitkwam, waarschijnlijk omdat ik het prettig vind.
Het zou fijn zijn als alles om me heen eco was. En er iets meer over nadenken is niet verkeerd. Maar dat wat gewoon is, geef ik door aan de kinderen. Hopend dat voor hen straks alles gewoon eco is.

Niet praktisch

   Ik was het vergeten. Hoe dat onhandig dat was, boodschappen doen met een kinderwagen. Normaal neemt de kasteelheer dat op zich,zonder kinderwagen, maar nu deze vier dagen en nachten van huis is moest ik er zelf aan geloven.
De twee oudste ridders naar de scouting, babyridder in de wandelwagen (want hoe krijg ik anders die boodschappen mee?) en hup, op avontuur.
Viel lekker tegen. Helemaal niet zo gezellig, die wagen als je gewend bent om dicht bij mama in de draagdoek te vertoeven.
Na een kwartiertje worstelen met de riempjes konden we eindelijk op pad.
Hoe ging dat ook weer? Kinderwagen buiten laten? Nee..dan is ie straks misschien weg. En geleend dus niet handig.
Wagen naar binnen, in een hoekje van de winkel geparkeerd, langs een lange rij aan de kassa geworsteld met een spartelende baby en dan proberen die euro, (in welke zak zat die ook weer?) in een karretje te proppen, kind in zitje en klaar.
Uiterst vermakelijk vind hij het, zo'n winkel. Maar voor het eind van het eerste gangpad blijkt dat zitten in zo'n winkelwagentje toch iets te hoog gegrepen is. Terwijl ik de paprika's probeer te pakken zakt hij helemaal scheef tegen de rand aan. Precies zo dat hij een prei kan grijpen. Geweldig, die Rapley methode...
Terugleggen van die prei levert een krijspartij op natuurlijk. Ik zie de mensen denken..heb je  weer zo'n moeder, zeker haar eerste...
Terwijl ik Tijn klem probeer te houden in het wagentje doe ik de rest van de boodschappen. Hij vindt alles leuk, wil alles pakken..pfff.
Wanneer ik bijna aan de beurt ben bij de kassa, realiseer ik me dat de wagen IN de winkel staat.
Terug dus. met boodschappenkar en wagen weer terug in de rij. Bij het afrekenen blijkt dat dit de "smalle" kassa is en de kinderwagen dus niet past. Een vriendelijke mede-boodschapper helpt de wagen over het gangetje tillen. Vind Tijn niet goed. Winkel geniet mee van zijn protest..Zou ik met draagdoek geen last van gehad hebben. Borst erin en stil..maar niet het geschikte moment nu.
Natuurlijk ligt mijn portemonnee ergens onder in de tas, passen de boodschappen niet in de kinderwagen en spuugt Tijn tussendoor nog even de kinderwagen vol.
Bij het terugzetten van de winkelkar hoor ik een man mompelen '' niet praktisch'". Hij probeerde zijn pijp aan te maken tegen de wind in. En dat was precies wat ik op dat moment dacht...niet praktisch.

Maar het middagslaapje bereikt..dat dan weer wel.

Beelden

Bijna zit de herfstvakantie er weer op. Het was een beetje een dierenparkvakantie deze keer. We gingen naar het Wildpark in Gangelt en naar de dierentuin in Aken.

In Aken heb ik eindelijk eens foto's gemaakt van de prachtige beeldjes die daar staan.

.

 Er stond deze keer ook een nieuw "beeld". Een wel heel opmerkelijk beeld.
Ik was eerst even in de war...meiboom? In oktober?
Maar dat was het niet.
Lees het verhaal maar. Beetje maf wel hoor. Ik geloof niet dat een klein kindje zijn speen daarin gaat hangen omdat er al andere in hangen.
Maar ik weet het ook niet, de ridders hier hebben nooit een speen gehad.

Het ziet er wel heel vrolijk uit. Dat dan weer wel.

De kleur van de liefde

Wat is de kleur van de liefde?
Vandaag eenvoudig zwart met witte streepjes
 Of wit met zwarte streepjes.
Kies maar..

storm

Zo'n tweede regendag in de herfstvakantie. Donder en bliksem in huis. Er werden hier niet zo'n eerlijke toernooien uitgevochten. En dat ging gepaard met nogal wat kabaal. Laatste woorden. Geen leuke gezellige woorden trouwens.

Tijdens een telefoongesprekje met de kasteelheer die even buitenshuis was vroeg ik me hardop af of er een opvoedwinkel bestond waar ze grote waffelijzer verkochten. We besloten samen op zoek te gaan. Intussen kreeg ik nog een bestelling voor wat rollen behang van een lotgenote. Wat er zo leuk is aan sociale media? Onder andere dat. Niet het gevoel hebben dat alleen jouw kinderen feilloos doorhebben dat je de weg in opvoedland even volledig kwijt bent.

Onderweg kwamen we langs de Brunsummer Hei. Daar bleek de opvoedwinkel te liggen.
Een gratis fris windje won het van de storm.

 En was de broederschap weer broederschap. In ieder geval voor een paar uur.