weekend

Al weer dinsdag! Een behoorlijk snothoofd heb ik. Maar ook een gerepareerde telefoon. Dat maakt veel goed. Nog even de plaatjes van afgelopen weekend  delen. Uiteraard allemaal geknipt terwijl Tijn zich heerlijk te goed doet...

Bij het labyrint. Op het terras van het blote voetenpark waar een keltische dag was. Geweldig uitzicht op een mooi uitgedoste dame. Tijdens een wandeling met een achteruitzicht op bramenstruiken en mijn cape. En later weer thuis achter laptop. Voeden en facebooken is toch wel iets makkelijker met een functionerende telefoon...

Voed zicht 2

Vandaag zo'n dag die rustig begon. Ridders één en twee werden naar school gebracht dus nog tijd voor dat derde kopje koffie. Riddertje drie besloot zomaar tot een slaapje langer dan tien minuten vanmorgen.
En soms heb je zo'n voorgevoel dat het later op de dag wel eens helemaal mis zou kunnen gaan met je tijd.
Dus ik dacht, laat ik maar vast koken. (jarenlang heb ik 'smorgens om acht uur senioren uit hun keldertje zien komen met een mandje aardappeltjes terwijl ik mijn fiets afsloot met de slaap nog in mijn ogen. Begreep ik niks van. Nu wel.)

Ik bracht tegen de middag de ridder met de blauwe auto naar zijn werk, ietsje aan de late kant want als je denkt de tijd aan jouw kant te hebben neemt deze meteen een loopje met je.
Ik vertrok dus ook aan de late kant naar school, (baby huilde hard) werd overvallen door een harde regenbui (baby huilde nog steeds hard) en verdwaalde (het huilen werd schreeuwen).
Nooit, maar dan ook nooit zal ik in de buurt van Kerkrade gaan wonen. Ik heb er op z'n zachtst uitgedrukt geen klik mee.
Te laat op school...en toen ik eindelijk onderweg naar huis was belde er een moeder van een klasgenootje of ik er nog aan gedacht had dat ze op bezoek zou komen..nee dus.
De moeder dacht wel dat ik  nog niet thuis was omdat ik op de poetslijst stond. Poetslijst??
Terug in de klas eerst maar eens een schone luier voor de kleinste ridder. En even voeden.
Op een tafeltje in de klas. Binnen een paar minuten was er rust. Soms lijkt het een soort drugs.
En dan is er tijd om dingen te zien die je anders niet zo goed zou bekijken.
Mijn blik viel op de seizoenstafel  van de klas.
Hier was zorg aan besteed...bijna kunst vond ik het.

Blik naar de andere kant vond dit...

en dit.

Hartslag daalde, nog even Koen helpen met poetsen.

Dan rustig naar huis. Gekalmeerd en met een tevreden baby. 

Gelukkig had ik al gekookt...

Labyrint

Afgelopen vrijdag, 21 september, begon de herfst en was het wereldvrede dag. Vergezeld door mijn ridders en een paar vriendinnen togen wij naar Schinnen, waar een labyrint loop georganiseerd werd. Een labyrint loop, krijg ik jeuk van, zei iemand. Die jeuk, ik kon het me goed voorstellen. Als er iemand jeuk krijgt van georganiseerde "laten we samen eens fijn iets bijzonders beleven" dan ben ik dat. De afgelopen twintig jaar heb ik een soort allergie ontwikkeld voor alles wat ook maar een beetje lijkt op georganiseerde, volgens bepaalde regeltjes met bepaalde mensen op een bepaalde plek zogenaamd vrijblijvend iets beleven. Dat is natuurlijk mijn beleving, die ergens vandaan komt. 

Iets bijzonders beleven...bij mij "moet" dat spontaan. Gewoon, door de dingen die ik niet verwacht, die zomaar je pad kruisen, uit het niets. 

Dit labyrint gebeuren was natuurlijk ook georganiseerd. Een aantal weken geleden had ik er ook een labyrint gelopen. Op diezelfde plek, met minder mensen. Ik wist niet wat ik ervan verwachten moest, het enige vergelijkbare wat ik meegemaakt had was het adventtuintje in de kleuterklas van de riddertjes. In het klasje was de sfeer dan bijna sereen..stilte, kinderstemmetjes, kaarslicht. Mooi. Magische momenten bijna. Mijn allergische reactie was toen al een beetje vervaagd. Wanneer je je kinderen naar een vrijeschool stuurt is het niet handig als je bij rituelen rechtopstaande nekharen krijgt. 

( Ik zie mijn oudste riddertje nog lopen. Palmpasen was het, mijn driejarige liep luid zingend met een stok in de vorm van een kruis (mijn kind?? met een kruis??) het tuinpad op en neer. Juffie heeft heel wat woorden nodig gehad om het uit te leggen. Aan mij. Riddertje vond het allemaal prachtig...)

En nu stond ik zelf voor een labyrint. Om een loopje te gaan doen. En het was oke. Er daalde geen rust op me neer, ik voelde me niet verlicht, werd er geen ander mens door. Maar het was oke. 

Of het de stilte van het bos was, het even los zijn van mijn gezin, ik weet het niet, maar in mijn hoofd vielen wel een aantal dingen op de plaats. 

Nu had ik de riddertjes meegenomen. Om samen iets..he jakkes..het zal toch niet? Niet voorbereid, geen preek vooraf,   gewoon laten gaan maar. En dat was oke. Het middelste riddertje stapte moedig maar wat verlegen achter zijn grote broer aan. Grote broer heeft een heerlijk gevoel voor drama. Doet precies wat hij wil zonder zich van iemand iets aan te trekken. Niet altijd handig, maar soms geweldig. Hij zong, maakte grootse gebaren met armen en benen en vooral..hij genoot. Want hij hoefde niks. 

Voorafgaande aan de loop zat ik in het kapelletje dat voor de gelegenheid open was. Kleinste ridder had honger. Een heel fijn plekje dan. Achter ons kwam een klein meisje zitten. "mag ik naar jouw baby kijken? wat een lief babytje." Ze wees naar het Maria beeld voor in de kapel. "dat is Maria, die beschermd haar kindje, dat doen alle mama"s. En kijk ",  ze legde een met een gebloemd maillootje bekleed beentje op de bank waar ik zat, "ik heb nieuwe laarzen, lekker hip".  Ze voelde nog even aan mijn groene draagdoek, fluisterde "als jij nu in het gras gaat liggen, ziet niemand je, grappig he?" en ze huppelde het labyrint weer in  , achter de ridders aan...niet omdat dat van iemand moest. Maar gewoon omdat ze dat leuk vond. En zonder dat ze wist dat ze mijn bijzondere beleving die avond al had vervuld.

Voed zicht

Mijn telefoon is kapot. En dat is heel erg. Niet vanwege bereikbaarheid, want ik heb een "leen toestel" (dat overigens niet werkte waardoor ik nu worstel met oude blackberrie van mijn lief, werkt wel, maar niet voor mij), maar geen face-book onderweg, geen mail checken onderweg, en vooral geen foto's kunnen maken.

Voordat ik de telefoon ging inleveren heb ik natuurlijk wel een groot deel van de foto's in veiligheid gebracht. Want wie weet hoe en of ik mijn eigen toestel terugkrijg. Ik ben daar een paar uur mee zoet geweest.
Het uitzoeken was niet zo moeilijk. Ik vind gewoon alle foto's mooi. Het zijn voornamelijk foto's van de ridders. Heel veel foto's van de ridders. En ontzettend veel foto's van de kleinste ridder aan de borst.
Ik kan daar maar niet genoeg van krijgen. Een deel van die borstfoto's is al gedeeld met de wereld.
Zou me kunnen voorstellen dat sommige kijkers denken, jeetje, alweer dat kind met die borst.
En eigenlijk kan me dat niet zo veel schelen. Het zijn geweldige momenten, waar we samen van genieten.

Maar voor het geval dat iemand misschien denkt, jeetje, alweer dat kind en die borst, dat ik de hele dag thuis op de bank zit of in bed lig met de baby aan de borst heb ik de afgelopen dagen foto's gemaakt gericht naar de andere kant.
 Op ons eigen terras, in het gras met ridder twee erbij, in de draagdoek onze gids volgend tijdens de open monumenten dag, op een terrasje onderweg, op dat heerlijke bankje in de namiddag zon  bij de kwekerij in Aalbeek, natuurlijk ook vanuit ons bed...en dan toch stiekem nog eentje erbij van het voor mij mooiste uitzicht.

sport

Sinds dit jaar heeft de oudste kleine ridder "gym" op school. Een keer in de week, op maandag.
In de schoolgids stond vermeld dat hij vanaf dit jaar gymkleding en schoenen nodig had. Nu gebruik ik de schoolgids eigenlijk alleen als er een telefoonnummer nodig is, dus die schoenen waren er niet.
Dat heeft niet alleen te maken met het niet lezen van de schoolgids. Wij zijn hier niet sportief.
Niet omdat we geen tijd hebben, of omdat we iets mankeren. Nee, we vinden er gewoon geen bal aan.
 En zijn er ook geen gymschoen...

 Zo'n twee weken na het begin van het schooljaar maakte ridder ons erop attent dat hij nu toch echt gymschoenen moest hebben.
"je weet wel mam, van die gymschoen achtige dingen".
In de enorme sportwinkel gingen de ridders uit hun dak. Ze vonden werkelijk alles leuk. De snorkels, de zwemvliezen, alle ballen van alle balsporten, de rackets, echt alles.
Oudste ridder trok een sprintje door de gangen met zijn nieuwe gymschoen achtige dingen.
Als een ervaren sportman.

In mijn kast liggen een paar sportschoenen. Van mij. Ooit dacht ik te gaan hardlopen. Want van alles wat ik niet leuk vind leek dat het minste te kosten. Ik ben ook echt een keer gegaan. De daaropvolgende keer regende het, de keer daarop was het te koud of te warm, en weer even later bleek er een derde riddertje op komst te zijn.
Nu zou het weer kunnen. Kost niks extra. Hooguit een pak Tena Lady.
Zou een goed voorbeeld zijn, want het is hier maar behelpen met zo'n ouders...

Andere ogen

Na het "publiceren" van mijn vorige blog, wachtte ik op een reactie van mijn lief.
Dat duurde even. En dat was vreemd. Want mijn lief reageert meestal wel. Dit keer moest ik
ernaar vragen. Hij vond het nogal negatief. Negatief?
Op de eerste plaats deed ik mezelf tekort met te zeggen dat mijn CV niet indrukwekkend was.
Hij vond 20 jaar zorg wel indrukwekkend. Het is natuurlijk maar hoe je het bekijkt.
Ik zal er even bij vertellen dat echtgenoot, die vormgever is,  afgelopen zomer zelf in de zorg is gaan werken.
Dat werpt een ander licht op de zaak. Niet dat hij mijn werk niet waardeerde, integendeel, maar als je het zelf gaat doen kijk je er anders tegen aan.
Voor mij voelt 20 jaar zorg niet indrukwekkend. Mijn diploma's werden me bijna in de schoot geworpen destijds.
En ik heb het altijd met plezier gedaan, maar indrukwekkend, nou nee.

Verder vond hij dat het erop leek dat hij ons kleinste riddertje niet stil had gekregen. Daar had hij wel een beetje gelijk in. Ik bewonder de manier waarop hij met zachte diepe stem het mannetje in slaap zingt. Meestal is er niet veel tijd nodig om hem daarmee in dromenland te krijgen.
Maar...aan de borst gaat het meestal beter. En dat bedoelde ik. Ik was gaan werken, en die borst was niet thuis. En stel dat het een keer niet zou lukken, of hij zou een uurtje of langer moeten zingen, en baby was dan nog niet stil? Dan zou ik niet zomaar naar huis kunnen komen...
Het is dus maar hoe je het bekijkt. En wat je daarbij denkt of voelt.

Vanmiddag was ik met mijn ridders in Aken. Een heerlijke stad. Een mooie stad. Met mooie mensen.
Veel verschillende mensen. Hier wordt niet omgekeken naar een baby in een draagdoek, iets wat me in onze woonomgeving nogal eens opvalt. (nu is Aken met zijn keien-straten niet erg kinderwagen vriendelijk, daar kan het ook aan liggen natuurlijk).
In de stroom mensen liep een man die opeens heel hard riep "Thank you God that you  made me homo. Oh, i love to be homo!"
Waarom riep deze man dit?
Had hij mijn echtgenoot gespot en was hij blij dat hij hem had mogen aanschouwen? (In dat geval kon ik hem geen ongelijk geven).
Of zag hij ons gezin en dacht, godzijdank heb ik geen vrouw, geen kinderen,  kan ik nu neerploffen op een terras en daar blijven zitten tot in de kleine uurtjes? (ook geen slechte gedachte...)
Het is maar hoe je het bekijkt.

Op het terras waar we zaten stond een prachtige rozenstruik. De kleinste ridder greep met zijn lieve mollige handje naar een roos.
En ik weet zeker dat we toen hetzelfde dachten...