Vandaag zo'n dag die rustig begon. Ridders één en twee werden naar school gebracht dus nog tijd voor dat derde kopje koffie. Riddertje drie besloot zomaar tot een slaapje langer dan tien minuten vanmorgen.
En soms heb je zo'n voorgevoel dat het later op de dag wel eens helemaal mis zou kunnen gaan met je tijd.
Dus ik dacht, laat ik maar vast koken. (jarenlang heb ik 'smorgens om acht uur senioren uit hun keldertje zien komen met een mandje aardappeltjes terwijl ik mijn fiets afsloot met de slaap nog in mijn ogen. Begreep ik niks van. Nu wel.)
Ik bracht tegen de middag de ridder met de blauwe auto naar zijn werk, ietsje aan de late kant want als je denkt de tijd aan jouw kant te hebben neemt deze meteen een loopje met je.
Ik vertrok dus ook aan de late kant naar school, (baby huilde hard) werd overvallen door een harde regenbui (baby huilde nog steeds hard) en verdwaalde (het huilen werd schreeuwen).
Nooit, maar dan ook nooit zal ik in de buurt van Kerkrade gaan wonen. Ik heb er op z'n zachtst uitgedrukt geen klik mee.
Te laat op school...en toen ik eindelijk onderweg naar huis was belde er een moeder van een klasgenootje of ik er nog aan gedacht had dat ze op bezoek zou komen..nee dus.
De moeder dacht wel dat ik nog niet thuis was omdat ik op de poetslijst stond. Poetslijst??
Terug in de klas eerst maar eens een schone luier voor de kleinste ridder. En even voeden.
Op een tafeltje in de klas. Binnen een paar minuten was er rust. Soms lijkt het een soort drugs.
En dan is er tijd om dingen te zien die je anders niet zo goed zou bekijken.
Mijn blik viel op de seizoenstafel van de klas.
Hier was zorg aan besteed...bijna kunst vond ik het.
Blik naar de andere kant vond dit...
en dit.
Hartslag daalde, nog even Koen helpen met poetsen.
Dan rustig naar huis. Gekalmeerd en met een tevreden baby.
Gelukkig had ik al gekookt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten