Andere ogen

Na het "publiceren" van mijn vorige blog, wachtte ik op een reactie van mijn lief.
Dat duurde even. En dat was vreemd. Want mijn lief reageert meestal wel. Dit keer moest ik
ernaar vragen. Hij vond het nogal negatief. Negatief?
Op de eerste plaats deed ik mezelf tekort met te zeggen dat mijn CV niet indrukwekkend was.
Hij vond 20 jaar zorg wel indrukwekkend. Het is natuurlijk maar hoe je het bekijkt.
Ik zal er even bij vertellen dat echtgenoot, die vormgever is,  afgelopen zomer zelf in de zorg is gaan werken.
Dat werpt een ander licht op de zaak. Niet dat hij mijn werk niet waardeerde, integendeel, maar als je het zelf gaat doen kijk je er anders tegen aan.
Voor mij voelt 20 jaar zorg niet indrukwekkend. Mijn diploma's werden me bijna in de schoot geworpen destijds.
En ik heb het altijd met plezier gedaan, maar indrukwekkend, nou nee.

Verder vond hij dat het erop leek dat hij ons kleinste riddertje niet stil had gekregen. Daar had hij wel een beetje gelijk in. Ik bewonder de manier waarop hij met zachte diepe stem het mannetje in slaap zingt. Meestal is er niet veel tijd nodig om hem daarmee in dromenland te krijgen.
Maar...aan de borst gaat het meestal beter. En dat bedoelde ik. Ik was gaan werken, en die borst was niet thuis. En stel dat het een keer niet zou lukken, of hij zou een uurtje of langer moeten zingen, en baby was dan nog niet stil? Dan zou ik niet zomaar naar huis kunnen komen...
Het is dus maar hoe je het bekijkt. En wat je daarbij denkt of voelt.

Vanmiddag was ik met mijn ridders in Aken. Een heerlijke stad. Een mooie stad. Met mooie mensen.
Veel verschillende mensen. Hier wordt niet omgekeken naar een baby in een draagdoek, iets wat me in onze woonomgeving nogal eens opvalt. (nu is Aken met zijn keien-straten niet erg kinderwagen vriendelijk, daar kan het ook aan liggen natuurlijk).
In de stroom mensen liep een man die opeens heel hard riep "Thank you God that you  made me homo. Oh, i love to be homo!"
Waarom riep deze man dit?
Had hij mijn echtgenoot gespot en was hij blij dat hij hem had mogen aanschouwen? (In dat geval kon ik hem geen ongelijk geven).
Of zag hij ons gezin en dacht, godzijdank heb ik geen vrouw, geen kinderen,  kan ik nu neerploffen op een terras en daar blijven zitten tot in de kleine uurtjes? (ook geen slechte gedachte...)
Het is maar hoe je het bekijkt.

Op het terras waar we zaten stond een prachtige rozenstruik. De kleinste ridder greep met zijn lieve mollige handje naar een roos.
En ik weet zeker dat we toen hetzelfde dachten...