Labyrint

Afgelopen vrijdag, 21 september, begon de herfst en was het wereldvrede dag. Vergezeld door mijn ridders en een paar vriendinnen togen wij naar Schinnen, waar een labyrint loop georganiseerd werd. Een labyrint loop, krijg ik jeuk van, zei iemand. Die jeuk, ik kon het me goed voorstellen. Als er iemand jeuk krijgt van georganiseerde "laten we samen eens fijn iets bijzonders beleven" dan ben ik dat. De afgelopen twintig jaar heb ik een soort allergie ontwikkeld voor alles wat ook maar een beetje lijkt op georganiseerde, volgens bepaalde regeltjes met bepaalde mensen op een bepaalde plek zogenaamd vrijblijvend iets beleven. Dat is natuurlijk mijn beleving, die ergens vandaan komt. 

Iets bijzonders beleven...bij mij "moet" dat spontaan. Gewoon, door de dingen die ik niet verwacht, die zomaar je pad kruisen, uit het niets. 

Dit labyrint gebeuren was natuurlijk ook georganiseerd. Een aantal weken geleden had ik er ook een labyrint gelopen. Op diezelfde plek, met minder mensen. Ik wist niet wat ik ervan verwachten moest, het enige vergelijkbare wat ik meegemaakt had was het adventtuintje in de kleuterklas van de riddertjes. In het klasje was de sfeer dan bijna sereen..stilte, kinderstemmetjes, kaarslicht. Mooi. Magische momenten bijna. Mijn allergische reactie was toen al een beetje vervaagd. Wanneer je je kinderen naar een vrijeschool stuurt is het niet handig als je bij rituelen rechtopstaande nekharen krijgt. 

( Ik zie mijn oudste riddertje nog lopen. Palmpasen was het, mijn driejarige liep luid zingend met een stok in de vorm van een kruis (mijn kind?? met een kruis??) het tuinpad op en neer. Juffie heeft heel wat woorden nodig gehad om het uit te leggen. Aan mij. Riddertje vond het allemaal prachtig...)

En nu stond ik zelf voor een labyrint. Om een loopje te gaan doen. En het was oke. Er daalde geen rust op me neer, ik voelde me niet verlicht, werd er geen ander mens door. Maar het was oke. 

Of het de stilte van het bos was, het even los zijn van mijn gezin, ik weet het niet, maar in mijn hoofd vielen wel een aantal dingen op de plaats. 

Nu had ik de riddertjes meegenomen. Om samen iets..he jakkes..het zal toch niet? Niet voorbereid, geen preek vooraf,   gewoon laten gaan maar. En dat was oke. Het middelste riddertje stapte moedig maar wat verlegen achter zijn grote broer aan. Grote broer heeft een heerlijk gevoel voor drama. Doet precies wat hij wil zonder zich van iemand iets aan te trekken. Niet altijd handig, maar soms geweldig. Hij zong, maakte grootse gebaren met armen en benen en vooral..hij genoot. Want hij hoefde niks. 

Voorafgaande aan de loop zat ik in het kapelletje dat voor de gelegenheid open was. Kleinste ridder had honger. Een heel fijn plekje dan. Achter ons kwam een klein meisje zitten. "mag ik naar jouw baby kijken? wat een lief babytje." Ze wees naar het Maria beeld voor in de kapel. "dat is Maria, die beschermd haar kindje, dat doen alle mama"s. En kijk ",  ze legde een met een gebloemd maillootje bekleed beentje op de bank waar ik zat, "ik heb nieuwe laarzen, lekker hip".  Ze voelde nog even aan mijn groene draagdoek, fluisterde "als jij nu in het gras gaat liggen, ziet niemand je, grappig he?" en ze huppelde het labyrint weer in  , achter de ridders aan...niet omdat dat van iemand moest. Maar gewoon omdat ze dat leuk vond. En zonder dat ze wist dat ze mijn bijzondere beleving die avond al had vervuld.