Sint

                                         Illustratie uit het boek Sinterklaas kapoentje van Freddie Langeler

De Sint is afgelopen week "officieel" gevallen hier.
Ik had al zo'n vermoeden. Beste vriend van oudste ridder was ingelicht, en de weg van de bode was niet lang...
Ik dacht nog, zal ik hem zelf ontmantelen voor ik vragen krijg? Besloot toch het op z'n beloop te laten.
De vragen kwamen toch. Of niet eens de vraag. Het antwoord.
'"'Mam, Sinterklaas is een verklede die heen en weer gaat". (Koffie nog niet op he?) Huh?
Nou..een mens gaat op die boot, vaart achter de struikjes, verkleed zich als de Sint en vaart dan terug.
Oke.

In de loop van de dag kwamen de vragen. Dus hij bestaat niet? Hij heeft wel bestaan..en dat vieren we ieder jaar. Dus zoiets als Opa Hugo, niet echt helemaal dood maar nog een beetje levend omdat wij nog aan hem denken? Ja, zoiets.
Ik las ze een verhaal voor uit het boek "De drie Bruiloftsgaven", probeerde het "echte" verhaal te vertellen, en hoopte dat het later doordrong, want het nieuws was te opwindend nu.

En die kadootjes op school, wie heeft die dan gemaakt? Die map en die klok? Echt? Jullie?
(Dit hadden we dan toch wel goed gedaan. Ze vonden dat zij de mooiste  hadden. Niet al die laatste moment stress voor niet dus...)
En ligt er daarom sinterklaas inpakpapier achter in de auto? ( shit..vergeten, iets met een enorme poepluier en een huilend babyriddertje en regen en en en)
Kunnen wij nu ook zwarte piet spelen dan? Bij de echte Sinterklaas? (huh?)
Komt er ook één met de trein/bus/fiets/vrachtwagen/helikopter/raket?

Voorbij is het hier dus. Over en uit. Niet helemaal natuurlijk..maar het wordt toch een ander feest nu. Het is nog maar zo kort geleden dat ze met hun pieten petjes op vol spanning op de Sint wachtten aan de kade in Stein.

Gelukkig was de laatste vraag of ik onze "klomp" boot wel nog op de seizoenstafel wilde zetten.
En nog gelukkiger hebben we nog een rondje gelovig riddertje te gaan...

Vandaag zagen ze bij opa en oma het Sinterklaasjournaal. Om gek van te worden. Om nog niet te spreken over de reclame die daar om heen voorbij flitst. Om nog gekker van te worden.  Weer een reden om het kopen van een TV nog maar eventjes uit te stellen...uitzending gemist voldoet.

Dus..lieve Sint..ik wil geen TV..doe mij maar een Ipad..

Negen

In de bibliotheek op school zie ik het boek staan. “Kind van negen”

Meenemen maar, want ik heb een kind van negen.

Dat er iets bijzonders was met deze leeftijd, dat  zoemde wel ergens op de achtergrond in mijn hoofd op de afdeling “opvoeden”, maar ik was er nog niet toe gekomen om me te verdiepen in het “negen jarig” gebeuren.

Nu is het zonder boek ook wel duidelijk, maar een beetje verdieping kan nooit kwaad.

De geboorte van een nieuw ik-besef. Een ommekeer in de wijze waarop het kind in de werkelijkheid staat.

 Dat staat onder meer op de achterkant van het boek.

Hmm..kan kloppen. Maar voor mij voelt dat ik-besef van zoonlief meer als een mama ga jij eens lekker op het dak zitten besef.

Hij heeft me niet meer nodig, zo voelt dat soms. Het “selluf doen” lijkt nog niet zo lang geleden, maar heeft nu plaats gemaakt voor “ik doe dat wel even alleen”.

 Neem nou lezen. Heerlijk was dat, voorlezen, hij hing aan je lippen, zat de volgende avond op de bank met een verwachtingsvolle blik te wachten op het komende verhaal.

En nu? De Donald Duck en Dolfje weerwolfje hebben mijn plaats ingenomen.

Ik mag luisteren naar grappige passages, bij voorkeur wanneer ik daar geen tijd voor heb, en nu heeft hij een heel eigen stijl ontwikkeld om kenbaar te maken hoe oneerlijk dat is.

Boodschappen doen. Heeft hij me ook niet meer voor nodig. Dat doet hij wel even alleen. Op de fiets. Alleen. Met tas en portemonnee. En zijn bij de supermarkt de bananen uitverkocht, dan geeft hij dat netje mandarijnen keurig af bij de kassa van de volgende supermarkt om daar de resterende boodschappen te “scoren”, zoals dat in negen jarigen taal heet.

De “gescoorde” kaartjes, knikkers, beestjes enz. van spaaracties worden zelfstandig, liefst van te voren per telefoon, doorgesproken met vriendjes en geruild.

“’Goed”, luidt het antwoord als ik vraag hoe het op school was. Goed? Alleen Goed? Jahaaaa, goed zei ik toch?

Naar verdere details kan ik fluiten. Want daar heeft hij geen tijd voor. Donald, Dolfje, skates en diabolo roepen.

Dagen later staat hij opeens in de keuken een gedicht van zes strofen te declameren.

Negen jarigen hebben ook een heel eigen vorm van humor. Met zijn boezemvriend kan hij minutenlang in een deuk liggen om flauwe grappen als ; Het is wit en maakt herrie. Een boemkool.

Hij bakt zelf pannenkoeken, zingt lieve liedjes voor zijn broertje van zes maanden als hij denkt dat niemand kijkt  en heeft regelmatig plannen zijn koffer te pakken om bij opa en oma of bij boezemvriend in te trekken. Want wij begrijpen hem niet. Voor even een eenzaam, alleen en moeilijk te bereiken mannetje.

Alleen op de wereld..Tranen met tuiten huilde ik  om Remi als kind. Waarschijnlijk was ik negen…het zal de herkenning geweest zijn.

En nu komt mijn zoon tot de ontdekking dat er buiten het veilige bootje waar hij tot nu in zat ook vaarwater is. Af en toe neemt hij een reddingsloepje en vaart een stukje van ons vandaan. En dan komt hij weer terug. Want voor die knuffel heeft hij ons gelukkig wel nog nodig.

Gelukkig maar.

En ik ga dat boek maar eens lezen. Het hoofdstuk "mama van de negen jarige" opzoeken. Want waarschijnlijk is het verstandiger hem liefdevol mee te helpen pakken van dat koffertje zinvoller dan de neiging hebben hem dat gefrustreerd na te gooien..

Troost de gedachte dat ik nog maar pas een mama van een negen jarige ben en nog wat te leren heb. 

Mijn lieve negen jarige is gelukkig vergevingsgezind...

Eco

Eco. Ik geloof dat dit het woord van de week was hier. Bij het vullen van onze Dawanda winkel kwam het bij iedere productbeschrijving voorbij. Beetje vervelend ook. Een soort reclamewoord werd het eigenlijk.
En ik wil heel graag dat iemand mijn spulletjes koopt, maar heb er een hekel aan om mensen het met mooie woorden "door de strot" om het zo maar eens te zeggen, te duwen.
Natuurlijk zijn bijna al de gemaakte spullen eco. Het zijn natuurlijke materialen, veel is handgeverfd, en nog meer is hergebruikt. Ik gebruik deze materialen omdat ze "echt" zijn, prettig om te verwerken en een mooie uitstraling hebben.  Best eco zou je zeggen.
Maar als ik ga nadenken over eco, en dat moet je wel als dat woord voor de 25ste keer op een dag voorbijkomt, krijg ik een beetje een schuldgevoel.
Want ben ik wel zo eco?
Voor de buitenwereld lijk ik misschien best "eco". De moeder met de baby in een draagdoek. Die baby (vaak met dat zijden mutsje) zeer geregeld aan de borst. Zo weinig mogelijk apparaten in huis. Geen tv. Veel verantwoord speelgoed.
Maar...is dat eco? Want eco is volgens Van Dale "millieuvriendelijk".
Die draagdoek, is die millieuvriendelijk? Hmm..ik zou niet weten waarom. Natuurlijk is het productieproces daarvan een stuk eenvoudiger dan dat van een kinderwagen, maar toch. Ik doe dat vooral omdat ik riddertje drie graag bij me heb, en omdat hij dat fijn vind, en omdat dat een stuk makkelijker is dan de kinderwagen (zie vorige blog). En dus niet omdat dat zo eco is.
Borstvoeding. Is dat eco? Zeker is dat eco. Er hoeft voor ons geen kunstmatige voeding voor geproduceerd te worden. Maar dat is niet mijn uitgangspunt. Ik geef borstvoeding omdat dat gewoon..nou ja, gewoon heel gewoon is. Niet omdat ik dacht, laat ik eens lekker millieuvriendelijk aan de slag gaan met die voeding.
Dat minimum aan apparaten. Is wel eco natuurlijk. Maar ook hier niet echt het uitgangspunt. Koffie uit een apparaat vind ik niet lekker, de afwasmachine ging kapot en ik kon de vrijgekomen plek goed gebruiken voor de berging van regenlaarsjes,  ik vind het leuk om rijst en water gewoon te koken, en ik heb geen plaats voor al die aparaten in ons kabouterhuis. Ik heb trouwens wel zo'n super strijkbout hoor...
Ik eet weinig vlees.  Ik vind vlees vaak niet lekker, al sinds ik een kind was. Gaf de stukjes onder de tafel door aan mijn zus. Een zevenjarige vertelde me een paar jaar geleden hoe millieuonvriendlijk de productie van vlees is.Weer een mooi meegenomen toeval eco gevalletje dus voor mij.
Geen tv. Eco? Best, want gebruikt geen energie. Maar daarom verdween hij niet. Het ding was lelijk, ik kocht er een kast voor (kringloop, wel weer eco), kast moest tegen een andere muur en maanden later hingen de kabels er nog uit. Simpelweg omdat we niet keken. Er kwam iemand op bezoek die vertelde dat zijn tv stuk was. Mooi..weer een plekje erbij in de kast. Tv of film kijk ik op de laptop.
Houten speelgoed. Eco? Ja hoor. Maar ik vind het mooi, het gaat langer mee, en het voelt gewoon fijner aan voor kinderhandjes.
Katoenen luiers. Heel eco. Maar hier gebruikt omdat ik ze kreeg van een vriendin en het reuze meeviel in gebruik. En lekker goedkoop natuurlijk. Dus ook weer een mooi meegenomen eco geval..
En biologisch eten, dat doen we vaak alleen als het in de aanbieding is, niet omdat we niet willen, maar het kost best veel. Misschien valt dat wel mee, ik zou kunnen uitzoeken waar wat wanneer in de aanbieding is. Kan dat afdoen met tijdgebrek, maar eerlijk is eerlijk, hier wint de gemakzucht vaak.
Kleding. Biologische textiel, financieel niet haalbaar hier. Wel heel veel tweedehands. Maar niet omdat ik zo eco ben...
Vliegen. Geen vliegvakanties. Omdat ik dat onverantwoord vind? Welnee. Ik doe in mijn broek van de angst. En ook weer een financieel aspect.

Dus eco? Ik weet het niet. Het zo beredenerend is eco er hier "gewoon" ingeslopen. Niet zozeer bewust, maar "gewoon" omdat het zo op het pad kwam. En dat zou het moeten zijn eigenlijk. Gewoon.
Geen verkoopargument, maar gewoon omdat het zo uitkwam, waarschijnlijk omdat ik het prettig vind.
Het zou fijn zijn als alles om me heen eco was. En er iets meer over nadenken is niet verkeerd. Maar dat wat gewoon is, geef ik door aan de kinderen. Hopend dat voor hen straks alles gewoon eco is.

Niet praktisch

   Ik was het vergeten. Hoe dat onhandig dat was, boodschappen doen met een kinderwagen. Normaal neemt de kasteelheer dat op zich,zonder kinderwagen, maar nu deze vier dagen en nachten van huis is moest ik er zelf aan geloven.
De twee oudste ridders naar de scouting, babyridder in de wandelwagen (want hoe krijg ik anders die boodschappen mee?) en hup, op avontuur.
Viel lekker tegen. Helemaal niet zo gezellig, die wagen als je gewend bent om dicht bij mama in de draagdoek te vertoeven.
Na een kwartiertje worstelen met de riempjes konden we eindelijk op pad.
Hoe ging dat ook weer? Kinderwagen buiten laten? Nee..dan is ie straks misschien weg. En geleend dus niet handig.
Wagen naar binnen, in een hoekje van de winkel geparkeerd, langs een lange rij aan de kassa geworsteld met een spartelende baby en dan proberen die euro, (in welke zak zat die ook weer?) in een karretje te proppen, kind in zitje en klaar.
Uiterst vermakelijk vind hij het, zo'n winkel. Maar voor het eind van het eerste gangpad blijkt dat zitten in zo'n winkelwagentje toch iets te hoog gegrepen is. Terwijl ik de paprika's probeer te pakken zakt hij helemaal scheef tegen de rand aan. Precies zo dat hij een prei kan grijpen. Geweldig, die Rapley methode...
Terugleggen van die prei levert een krijspartij op natuurlijk. Ik zie de mensen denken..heb je  weer zo'n moeder, zeker haar eerste...
Terwijl ik Tijn klem probeer te houden in het wagentje doe ik de rest van de boodschappen. Hij vindt alles leuk, wil alles pakken..pfff.
Wanneer ik bijna aan de beurt ben bij de kassa, realiseer ik me dat de wagen IN de winkel staat.
Terug dus. met boodschappenkar en wagen weer terug in de rij. Bij het afrekenen blijkt dat dit de "smalle" kassa is en de kinderwagen dus niet past. Een vriendelijke mede-boodschapper helpt de wagen over het gangetje tillen. Vind Tijn niet goed. Winkel geniet mee van zijn protest..Zou ik met draagdoek geen last van gehad hebben. Borst erin en stil..maar niet het geschikte moment nu.
Natuurlijk ligt mijn portemonnee ergens onder in de tas, passen de boodschappen niet in de kinderwagen en spuugt Tijn tussendoor nog even de kinderwagen vol.
Bij het terugzetten van de winkelkar hoor ik een man mompelen '' niet praktisch'". Hij probeerde zijn pijp aan te maken tegen de wind in. En dat was precies wat ik op dat moment dacht...niet praktisch.

Maar het middagslaapje bereikt..dat dan weer wel.

Beelden

Bijna zit de herfstvakantie er weer op. Het was een beetje een dierenparkvakantie deze keer. We gingen naar het Wildpark in Gangelt en naar de dierentuin in Aken.

In Aken heb ik eindelijk eens foto's gemaakt van de prachtige beeldjes die daar staan.

.

 Er stond deze keer ook een nieuw "beeld". Een wel heel opmerkelijk beeld.
Ik was eerst even in de war...meiboom? In oktober?
Maar dat was het niet.
Lees het verhaal maar. Beetje maf wel hoor. Ik geloof niet dat een klein kindje zijn speen daarin gaat hangen omdat er al andere in hangen.
Maar ik weet het ook niet, de ridders hier hebben nooit een speen gehad.

Het ziet er wel heel vrolijk uit. Dat dan weer wel.

De kleur van de liefde

Wat is de kleur van de liefde?
Vandaag eenvoudig zwart met witte streepjes
 Of wit met zwarte streepjes.
Kies maar..

storm

Zo'n tweede regendag in de herfstvakantie. Donder en bliksem in huis. Er werden hier niet zo'n eerlijke toernooien uitgevochten. En dat ging gepaard met nogal wat kabaal. Laatste woorden. Geen leuke gezellige woorden trouwens.

Tijdens een telefoongesprekje met de kasteelheer die even buitenshuis was vroeg ik me hardop af of er een opvoedwinkel bestond waar ze grote waffelijzer verkochten. We besloten samen op zoek te gaan. Intussen kreeg ik nog een bestelling voor wat rollen behang van een lotgenote. Wat er zo leuk is aan sociale media? Onder andere dat. Niet het gevoel hebben dat alleen jouw kinderen feilloos doorhebben dat je de weg in opvoedland even volledig kwijt bent.

Onderweg kwamen we langs de Brunsummer Hei. Daar bleek de opvoedwinkel te liggen.
Een gratis fris windje won het van de storm.

 En was de broederschap weer broederschap. In ieder geval voor een paar uur.

Rommeltjes

Ons kasteel is maar klein. En in een klein kasteel moet je regelmatig opruimen, anders kan er niet meer op de paarden rondgereden worden en al helemaal niet meer met zwaarden gezwaaid.
Deze eerste regenachtige herfstvakantiedag leek mij uitermate geschikt. Na wat onderhandelen, onder druk zetten en lichte chantage waren ridder één en twee wel bereid te helpen.
 Voornemen was het deze keer positief te benaderen. Ik zou niet gaan schelden en schreeuwen, maar rustig helpen bij het sorteren van de volgens de edele heren noodzakelijke zooi en prut. Is me niet helemaal gelukt. Zowel dat schreeuwen als dat sorteren niet, en om er geen al te vervelend gevoel aan over te houden heb ik er maar wat leuke plaatjes van gemaakt. Puur voor mezelf. Om de dag achteraf in een ander licht te zien. En ach. Het viel best mee. Een overzicht;

Moeilijk om acties van de supermarkten te negeren. En die mini's waren best leuk. Maar die winkel. Supermaxi dat ding! Niet leuk van die supermarkt. En hij mocht nog niet bij het oud papier. Volgende ronde.

Wij doen niet mee aan voetbalacties. Ik heb geen voetbaljongetjes dus waarom zouden we? Er ingeluisd deze keer. Dacht echt dat het om knikkers ging. Jammer dan. Voor mama.

Verjaardagskado's. Gelukkig stond bij het arriveren van deze bouwplaat het witte paard op stal en had de kasteelheer tijd en zin om het tot een goed eind te brengen.

 Meer verjaardagskadootjes om de collectie Dolfjes compleet te maken. Er zijn wel wat boeken uitgevlogen deze keer. Sesamstraat hoefde nu echt niet meer gelukkig.

 Er is iets wezenlijk veranderd in de mand met wapentuig. Ridder van negen werkt aan image.

 De typische jongetjeskamer vensterbank. Alle monsters weer op een rij.

 Prachtig niet af mozaiek. Moet nog gevuld met een spulletje dat aangemaakt moet met een zakje poeder dat vedwenen is. Vreemd toch.

Dan zijn er nog van die mooie dingen die op de kamers blijven omdat ik ze zo mooi vind. Niet omdat de ridders er nog iets mee doen. Maar dat doosje..daar hou ik van. Net zoveel als van dat kralenplankje. 

Vanmiddag kon er een gevulde vuilniszak met rommel de container in. En die derde ridder? Die heeft geen eigen kamer.

Google

 Draak van Floris

Nog steeds Michaelstijd. Het bestrijden van mijn draken. Dit jaar doe ik even niet aan een diepgaand gevecht met mijn innerlijke strijd. Daar heb ik even geen tijd voor..Het blijft bij oppervlakkig uit de weg ruimen van kleine draakjes die steeds weer uit een of ander kiertje weten te kruipen en me mateloos kunnen vervelen, kriebelen en in de weg lopen.

Te veel boeken tegelijk. Die vijftig tinten, ga ik die uitlezen? Ik vind het toch een beetje bouquetreeks maar aan de andere kant toch interessant. De priemgetallen, iemand stond er mee op het schoolplein en ik moest en zou dat ook lenen/lezen. Leuk boek, maar toch nog niet uit. Die twee daarboven, uit de bieb op school, hier hebben we het over een heel andere draak. En de bovenste, toch wel dagelijks in de handen. Verder nog een boek van Henning Mankel naast mijn bed en moet er voor de leesclub de duizend schitterende zonnen herlezen.

Die was hé? De draak met de zevenhonderd koppen geloof ik...

De jeukende handen draak. Stofjes en andere materiaaltjes die verwerkt moeten. Verleiding is te groot soms. En dan ligt er weer zo'n
"'uitdaging" (wat een woord toch...) te wachten op een beetje tijd. Hoewel ik van de week stof kocht voor een ringsling en die vrijwel meteen maakte. Ik had hem wel nodig. Scheelt. Dat vissenstofje wordt een lekker zittende jumpsuit voor Tijn. Jongetjes vanaf maat 74 moeten volgens de kledingverzinners in stugge spijkerbroekjes en polo shirts. Heerlijk in zo'n draagzak hoor. Jumpsuits wel te koop, maar of van vreselijk synthetisch materiaal of ver buiten budget.

Dan die opvoed draak. Die heeft toch wel een stinkende adem soms. Geduld en een beetje tact was niet verkeerd soms. Mijn ridders trekken soms terecht het zwaard. Soms ook niet...maar dan nog.
En meestal zijn het toch schatjes...

En dan nog deze. Die van die borstvoeding. Voor mij absoluut geen draak. Maar voor diegenen die mij een beetje bekijken als een draak. Mocht ik naar jullie mening af en toe iets te strijdvaardig uit de hoek komen, ik val niet aan. Dat is niet mijn bedoeling.
Ik trek hier het zwaard omdat ik zo graag wil dat het gewoon is.  Niet om een ander aan te vallen die geen borstvoeding geeft. Niet om mezelf op de (ha!) borst te kloppen hoe geweldig ik ben. Want dat ben ik niet. Ik geniet er gewoon zo van. En dat gun ik alle mama's en alle baby's. Het zwaard dus tegen alle vooroordelen en misvattingen. Daarom.

Beetje feest

Een half jaar kleinste ridder, een half jaar borstvoeding.

Van een klein minimensje dat iedere halve minuut in slaap viel aan de borst tot een hapgraag tijgertje die de weg naar de melk wel weet te vinden.

Heel gewoon een beetje feest dus!

Negen

       Afgelopen week was het negen jaar geleden dat ridder nummer 1 het levenslicht zag.
Negen jaar die omgevlogen zijn!
Negen jaar geleden dat ik voor het eerst een kindje aan de borst had. Door onkunde, niet voldoende kennis in mijn omgeving en het veel te laat inschakelen van professionele hulp werd het een maandje of twee moedermelk uit de fles en daarna kunstvoeding.

 Ik nam me voor dit zo nooit meer te laten gebeuren. En dat is wel gelukt. Twee jaar later maakte ridder 2 de start van 3 jaar borstvoeding. En zat ik na negen jaar in een lawaaierige overdekte speeltuin met ridder 3 aan de borst. Die zich overigens nergens door liet storen. En ik ook niet.

Hiep hoera voor Ridder 1!

Week van de borstvoeding

Deze week is het de week van de borstvoeding. Op mijn facebook pagina verschijnt het ene mooie plaatje na het andere. Een van de leukste vond ik dit filmpje. Lieve kindjes, leuke mama's, gezellig muziekje. Om helemaal vrolijk van te worden.
https://www.youtube.com/watch?v=XqT1q94dvck&feature=player_embedded#!

Afgelopen weekend waren er de pompoendagen op de kwekerij in Aalbeek. Kind aan huis daar...dus ook kind aan de borst daar. Een van de fijnste plekjes. Een mede-mama, (dankjewel Esther)  maakte deze foto. Heerlijk onder de perenboom. Genieten

Na een paar dagen snotteren en kuchen (zo chagerijnig 

als ik word van een paar dagen nauwelijks de deur uit..) was dat de beste plek om weer helemaal bij te komen. Deze ronde geen Ingeding-kraampje vanwege tijdgebrek en dus alle tijd om lekker bij te praten met iedereen. Bij het naar huis gaan werd me nog een bosje bloemen in de handen gedrukt...en die onverwachte bosjes zijn toch de mooiste.

En dan nog even het absolute minpunt van de week, dit in de brievenbus. Nestle vind een half jaar borstvoeding wel genoeg. Stoppen ermee. Borst eruit, pyamapapje (wie vezint dat?) en opvolgmelk erin. Bah.

weekend

Al weer dinsdag! Een behoorlijk snothoofd heb ik. Maar ook een gerepareerde telefoon. Dat maakt veel goed. Nog even de plaatjes van afgelopen weekend  delen. Uiteraard allemaal geknipt terwijl Tijn zich heerlijk te goed doet...

Bij het labyrint. Op het terras van het blote voetenpark waar een keltische dag was. Geweldig uitzicht op een mooi uitgedoste dame. Tijdens een wandeling met een achteruitzicht op bramenstruiken en mijn cape. En later weer thuis achter laptop. Voeden en facebooken is toch wel iets makkelijker met een functionerende telefoon...

Voed zicht 2

Vandaag zo'n dag die rustig begon. Ridders één en twee werden naar school gebracht dus nog tijd voor dat derde kopje koffie. Riddertje drie besloot zomaar tot een slaapje langer dan tien minuten vanmorgen.
En soms heb je zo'n voorgevoel dat het later op de dag wel eens helemaal mis zou kunnen gaan met je tijd.
Dus ik dacht, laat ik maar vast koken. (jarenlang heb ik 'smorgens om acht uur senioren uit hun keldertje zien komen met een mandje aardappeltjes terwijl ik mijn fiets afsloot met de slaap nog in mijn ogen. Begreep ik niks van. Nu wel.)

Ik bracht tegen de middag de ridder met de blauwe auto naar zijn werk, ietsje aan de late kant want als je denkt de tijd aan jouw kant te hebben neemt deze meteen een loopje met je.
Ik vertrok dus ook aan de late kant naar school, (baby huilde hard) werd overvallen door een harde regenbui (baby huilde nog steeds hard) en verdwaalde (het huilen werd schreeuwen).
Nooit, maar dan ook nooit zal ik in de buurt van Kerkrade gaan wonen. Ik heb er op z'n zachtst uitgedrukt geen klik mee.
Te laat op school...en toen ik eindelijk onderweg naar huis was belde er een moeder van een klasgenootje of ik er nog aan gedacht had dat ze op bezoek zou komen..nee dus.
De moeder dacht wel dat ik  nog niet thuis was omdat ik op de poetslijst stond. Poetslijst??
Terug in de klas eerst maar eens een schone luier voor de kleinste ridder. En even voeden.
Op een tafeltje in de klas. Binnen een paar minuten was er rust. Soms lijkt het een soort drugs.
En dan is er tijd om dingen te zien die je anders niet zo goed zou bekijken.
Mijn blik viel op de seizoenstafel  van de klas.
Hier was zorg aan besteed...bijna kunst vond ik het.

Blik naar de andere kant vond dit...

en dit.

Hartslag daalde, nog even Koen helpen met poetsen.

Dan rustig naar huis. Gekalmeerd en met een tevreden baby. 

Gelukkig had ik al gekookt...

Labyrint

Afgelopen vrijdag, 21 september, begon de herfst en was het wereldvrede dag. Vergezeld door mijn ridders en een paar vriendinnen togen wij naar Schinnen, waar een labyrint loop georganiseerd werd. Een labyrint loop, krijg ik jeuk van, zei iemand. Die jeuk, ik kon het me goed voorstellen. Als er iemand jeuk krijgt van georganiseerde "laten we samen eens fijn iets bijzonders beleven" dan ben ik dat. De afgelopen twintig jaar heb ik een soort allergie ontwikkeld voor alles wat ook maar een beetje lijkt op georganiseerde, volgens bepaalde regeltjes met bepaalde mensen op een bepaalde plek zogenaamd vrijblijvend iets beleven. Dat is natuurlijk mijn beleving, die ergens vandaan komt. 

Iets bijzonders beleven...bij mij "moet" dat spontaan. Gewoon, door de dingen die ik niet verwacht, die zomaar je pad kruisen, uit het niets. 

Dit labyrint gebeuren was natuurlijk ook georganiseerd. Een aantal weken geleden had ik er ook een labyrint gelopen. Op diezelfde plek, met minder mensen. Ik wist niet wat ik ervan verwachten moest, het enige vergelijkbare wat ik meegemaakt had was het adventtuintje in de kleuterklas van de riddertjes. In het klasje was de sfeer dan bijna sereen..stilte, kinderstemmetjes, kaarslicht. Mooi. Magische momenten bijna. Mijn allergische reactie was toen al een beetje vervaagd. Wanneer je je kinderen naar een vrijeschool stuurt is het niet handig als je bij rituelen rechtopstaande nekharen krijgt. 

( Ik zie mijn oudste riddertje nog lopen. Palmpasen was het, mijn driejarige liep luid zingend met een stok in de vorm van een kruis (mijn kind?? met een kruis??) het tuinpad op en neer. Juffie heeft heel wat woorden nodig gehad om het uit te leggen. Aan mij. Riddertje vond het allemaal prachtig...)

En nu stond ik zelf voor een labyrint. Om een loopje te gaan doen. En het was oke. Er daalde geen rust op me neer, ik voelde me niet verlicht, werd er geen ander mens door. Maar het was oke. 

Of het de stilte van het bos was, het even los zijn van mijn gezin, ik weet het niet, maar in mijn hoofd vielen wel een aantal dingen op de plaats. 

Nu had ik de riddertjes meegenomen. Om samen iets..he jakkes..het zal toch niet? Niet voorbereid, geen preek vooraf,   gewoon laten gaan maar. En dat was oke. Het middelste riddertje stapte moedig maar wat verlegen achter zijn grote broer aan. Grote broer heeft een heerlijk gevoel voor drama. Doet precies wat hij wil zonder zich van iemand iets aan te trekken. Niet altijd handig, maar soms geweldig. Hij zong, maakte grootse gebaren met armen en benen en vooral..hij genoot. Want hij hoefde niks. 

Voorafgaande aan de loop zat ik in het kapelletje dat voor de gelegenheid open was. Kleinste ridder had honger. Een heel fijn plekje dan. Achter ons kwam een klein meisje zitten. "mag ik naar jouw baby kijken? wat een lief babytje." Ze wees naar het Maria beeld voor in de kapel. "dat is Maria, die beschermd haar kindje, dat doen alle mama"s. En kijk ",  ze legde een met een gebloemd maillootje bekleed beentje op de bank waar ik zat, "ik heb nieuwe laarzen, lekker hip".  Ze voelde nog even aan mijn groene draagdoek, fluisterde "als jij nu in het gras gaat liggen, ziet niemand je, grappig he?" en ze huppelde het labyrint weer in  , achter de ridders aan...niet omdat dat van iemand moest. Maar gewoon omdat ze dat leuk vond. En zonder dat ze wist dat ze mijn bijzondere beleving die avond al had vervuld.

Voed zicht

Mijn telefoon is kapot. En dat is heel erg. Niet vanwege bereikbaarheid, want ik heb een "leen toestel" (dat overigens niet werkte waardoor ik nu worstel met oude blackberrie van mijn lief, werkt wel, maar niet voor mij), maar geen face-book onderweg, geen mail checken onderweg, en vooral geen foto's kunnen maken.

Voordat ik de telefoon ging inleveren heb ik natuurlijk wel een groot deel van de foto's in veiligheid gebracht. Want wie weet hoe en of ik mijn eigen toestel terugkrijg. Ik ben daar een paar uur mee zoet geweest.
Het uitzoeken was niet zo moeilijk. Ik vind gewoon alle foto's mooi. Het zijn voornamelijk foto's van de ridders. Heel veel foto's van de ridders. En ontzettend veel foto's van de kleinste ridder aan de borst.
Ik kan daar maar niet genoeg van krijgen. Een deel van die borstfoto's is al gedeeld met de wereld.
Zou me kunnen voorstellen dat sommige kijkers denken, jeetje, alweer dat kind met die borst.
En eigenlijk kan me dat niet zo veel schelen. Het zijn geweldige momenten, waar we samen van genieten.

Maar voor het geval dat iemand misschien denkt, jeetje, alweer dat kind en die borst, dat ik de hele dag thuis op de bank zit of in bed lig met de baby aan de borst heb ik de afgelopen dagen foto's gemaakt gericht naar de andere kant.
 Op ons eigen terras, in het gras met ridder twee erbij, in de draagdoek onze gids volgend tijdens de open monumenten dag, op een terrasje onderweg, op dat heerlijke bankje in de namiddag zon  bij de kwekerij in Aalbeek, natuurlijk ook vanuit ons bed...en dan toch stiekem nog eentje erbij van het voor mij mooiste uitzicht.